DLA RODZICÓW

 

Dla RodzicówBEZPIECZEŃSTWO DZIECI W CYBERPRZESTRZENI
Co zrobić, by uchronić dziecko przed niebezpieczeństwem w sieci?

    1. Odkrywaj Internet i funkcje komputera razem z dzieckiem. Bądź jego pierwszym przewodnikiem po świecie Internetu i usług telekomunikacyjnych.
  • Naucz swoje dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa i krytycznego podejścia do treści zamieszczanych w Internecie.
  • Rozmawiaj z dzieckiem o cyberprzemocy. Pamiętaj, że w dobie powszechnej dostępności do mobilnych urządzeń z funkcjami aparatu i kamery, zdjęcia i filmy mogą być wykorzystane przez dzieci do szykanowania rówieśników. Powiedz dziecku, że zamieszczanie takich filmów i zdjęć na stronach internetowych może wyrządzić komuś krzywdę. Pamiętaj, że cyberprzemoc to również zamieszczanie przez dzieci na forach internetowych treści oczerniających rówieśników.

Zwróć dziecku uwagę, aby:

    1. Nigdy nie podawało w Internecie swojego prawdziwego imienia i nazwiska, a posługiwało się nickiem, czyli pseudonimem. Nie powinno też podawać swojego adresu domowego i numeru telefonu, ponieważ nigdy nie może mieć pewności z kim rozmawia.
  • Nigdy nie wysyłało nieznajomym swoich zdjęć oraz zachowało szczególną ostrożność publikując swoje zdjęcia w sieci. Nigdy do końca nie wiemy, do kogo naprawdę trafią oraz w jaki sposób zostaną wykorzystane!
  • Jeżeli wiadomość, którą otrzymało pochodzi od nieznanego nadawcy, jest wulgarna lub niepokojąca (np. jest napisana w obcym języku, zawiera dziwne znaczki), nie powinno jej otwierać ani na nią odpowiadać, tylko pokazać ją rodzicom lub innej zaufanej osobie dorosłej.
  • Pamiętało, że nigdy nie ma pewności, z kim rozmawia w Internecie — ktoś, kto podaje się za rówieśnika, w rzeczywistości może być dużo starszy i mieć wobec dziecka złe zamiary.
  • Nie odpowiadało na spam — w ten sposób potwierdzamy tylko nadawcy nasz adres poczty elektronicznej. Spowoduje to zwiększenie ilości otrzymywanego spamu lub phishingu (kradzież danych, np. osobowych).
  • Nie brało udziału w łańcuszkach internetowych” — informacje w nich zawarte nie są prawdziwe, ponadto jest to jeden ze sposobów uzyskiwania adresów poczty elektronicznej przez spamerów.
  • Miało świadomość, że nasze działanie w sieci nie jest anonimowe. W większości przypadków można precyzyjnie ustalić adres IP każdego komputera.
  • Zwracało szczególną uwagę na numery telefonów, z których przychodzą niejednoznaczne SMS-y, (np. ktoś zostawił dla Ciebie wiadomość, aby ją odsłuchać wyślij SMS na numer oraz na numery, na które, zgodnie z treścią SMS-a, należy odpowiedzieć (np. 71)0K, 72XX itd.). W większości przypadków odpowiadający wpada w pułapkę wysyłania kolejnych płatnych SMS-ćw, co przekłada się na wysokość rachunku telefonicznego.

SMS-y o podwyższonej płatności dostępne są w kilku wariantach cenowych. Pierwsze dwie cyfry numeru, pod który należy wysłać SMS, określają jego koszt: 7Oxx – koszt 50 gr + 22 proc. VAT 7lxx – koszt 1 zł + 22 proc. VAT 72xx – koszt 2 zł + 22 proc. VAT 73xx – koszt 3 zł + 22 proc. VAT 74xx – koszt 4 zł + 22 proc. VAT 75xx – koszt 5 zł + 22 proc. VAT 76xx – koszt 6 zł + 22 proc. VAT 77xx – koszt 7 zł + 22 proc. VAT 78xx – koszt 8 zł + 22 proc. VAT 79xx – koszt 9 zł + 22 proc. VAT Źródło: Opracowano na podstawie materiałów Ministerstwa Infrastruktury. O ZJAWISKU PRZEMOCY W RODZINIE
Przemoc w rodzinie to zamierzone, wykorzystujące przewagę sił działanie, skierowane przeciwko członkowi rodziny, naruszające jego godność oraz podstawowe prawa i dobra osobiste, powodujące cierpienie i szkody fizyczne oraz psychiczne.
Przemoc w rodzinie może przybierać różne formy i rodzaje:

  • Przemoc fizyczna – popychanie, odpychanie, obezwładnianie, przytrzymywanie, policzkowanie, szczypanie, kopanie, duszenie, bicie otwartą ręką i pięściami, bicie przedmiotami, ciskanie w kogoś przedmiotami, parzenie, polewanie substancjami żrącymi, użycie broni, porzucanie w niebezpiecznej okolicy, nieudzielanie koniecznej pomocy itp.
  • Przemoc psychiczna – wyśmiewanie poglądów , religii, pochodzenia, narzucanie własnych poglądów, karanie przez odmowę uczuć, zainteresowania, szacunku, stała krytyka, wmawianie choroby psychicznej, izolacja społeczna (kontrolowanie i ograniczanie kontaktów z innymi osobami), domaganie się posłuszeństwa, ograniczanie snu i pożywienia, degradacja werbalna (wyzywanie, poniżanie, upokarzanie, zawstydzanie), stosowanie gróźb itp.
  • Przemoc seksualna – wymuszanie pożycia seksualnego, wymuszanie nieakceptowanych praktyk seksualnych, wymuszanie seksu z osobami trzecimi, sadystyczne formy współżycia seksualnego, demonstrowanie zazdrości, krytyka zachowań seksualnych kobiety itp.
  • Przemoc ekonomiczna – odbieranie zarobionych pieniędzy, uniemożliwianie podjęcia pracy zarobkowej, nie zaspokajanie podstawowych, materialnych potrzeb rodziny itp

Cykl przemocy składa się z trzech faz i cyklicznie się powtarza. Są to następujące fazy:

  1. Faza narastania napięcia – w tej fazie narastają konflikty, napięcie w rodzinie staje się coraz bardziej odczuwalne. Przyczyny często tkwią poza rodziną, najczęściej są to błahe sytuacje i powody, które prowadzą jednak do coraz większego wzrostu agresji.
  2. Faza ostrej przemocy – w tej fazie dochodzi do wybuchu agresji. Eksplozja przemocy jest zazwyczaj poprzedzona drobnym, mało istotnym zdarzeniem zupełnie nieadekwatnym do reakcji sprawcy. W tej fazie ofiary przemocy najczęściej wzywają interwencje i szukają pomocy.
  3. Faza miodowego miesiąca – jest to czas skruchy i okazywania miłości. Sprawca zdaje się dostrzegać wyrządzone zło, stara się załagodzić sytuację, przeprosić ofiarę. Obiecuje, że nigdy więcej tego nie zrobi, że nie wie, dlaczego tak postąpił, kocha swoją partnerkę, a rodzina jest dla niego najważniejsza. Ofiara przemocy wierzy w te zapewnienia i najczęściej wybacza sprawcy. W tej fazie najczęściej ofiary przemocy wycofują się z podjętych wcześniej działań interwencyjnych.

Wskazane cykle mogą trwać nawet wiele lat, a przemoc z upływem czasu nasila się coraz bardziej. Fazy narastania napięcia są coraz częstsze, fazy ostrej przemocy coraz dłuższe i groźniejsze, a fazy miodowego miesiąca coraz krótsze i mniej intensywne.
W myśl nowych przepisów ( Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r. Dz. U. 2011 nr 209, poz. 1245) w przypadku podejrzenia stosowania przemocy w rodzinie, a także w wyniku zgłoszenia dokonanego przez członka rodziny lub przez osobę będącą świadkiem przemocy w rodzinie ucznia, szkoła zobowiązana jest do uruchomienia procedury „ Niebieskie Karty”.
Procedura „ Niebieskie Karty” obejmuje ogół czynności podejmowanych i realizowanych przez przedstawicieli jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, policji, oświaty i ochrony zdrowia, w związku z uzasadnionym podejrzeniem zaistnienia przemocy w rodzinie. PAMIĘTAJ! NIC NIE USPRAWIEDLIWIA AKTÓW PRZEMOCY! Sprawca każdego rodzaju przemocy winien być pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Dla swojego bezpieczeństwa oraz bezpieczeństwa innych podejmij czynności umożliwiające pociągnięcie osoby stosującej przemoc do odpowiedzialności:

  • w sytuacjach zagrożenia życia lub zdrowia powiadom Policję ( 997, 112) lub prokuratora; szybka reakcja umożliwi zapewnienie ochrony, wszczęcie odpowiednich procedur, a także zabezpieczenie dowodów zdarzenia;
  • w razie doznania obrażeń ciała zgłoś się do lekarza w celu udzielenia Ci pomocy medycznej; możesz zażądać wystawienia bezpłatnego zaświadczenia lekarskiego o przyczynach i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy w rodzinie;
  • jeśli potrzebujesz rozmowy, bezpłatnej porady prawnej, wsparcia psychologicznego w wyniku przemocy w Twojej rodzinie albo udzielenia informacji o miejscach pomocy w Twojej najbliższej okolicy, możesz zadzwonić pod numer 801 12 00 02 Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie Niebieska Linia (pon.-sob. 8.00-22.00, niedziela i święta 8.00-16.00)
  • w celu uzyskania kompleksowej pomocy możesz zgłosić się do właściwej instytucji:
    • Ośrodka Pomocy Społecznej,
    • Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie,
    • Ośrodka Interwencji Kryzysowej,
    • Ośrodka Wsparcia,
    • Specjalistycznego Ośrodka Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie (SOW),
    • Ośrodka Pomocy dla Osób Pokrzywdzonych Przestępstwem (OPOPP),
    • Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych,

    • a także do:

    • wychowawcy klasy,
    • dyrektora szkoły,
    • pedagoga szkolnego (środy od 8.00 –14.00)
    • psychologa w Ośrodku Zdrowia w Goździe (środy i czwartki po południu).

ORGANIZACJA PRACY DOMOWEJ
Wskazówki dla rodziców, jak pomóc dziecku w samodzielnym uczeniu się.
Samodzielna nauka dziecka w domu zwana popularnie odrabianiem lekcji jest niezwykle ważnym ogniwem w procesie nauczania i wychowania. Jest to dalszy ciąg nauki szkolnej, przygotowujący dziecko do samokształcenia. Praca domowa ma charakter głównie utrwalający wiadomości i umiejętności zdobyte w szkole. Właśnie w zaciszu domowym dziecko ma okazję do powtórnego przemyślenia, czy pogłębienia tematu poznanego w klasie na lekcji.     Tu, w domu może swobodnie zastanowić się nad tym czego dowiedziało się w szkole, może porozmawiać z rodzicami, wyjaśnić wątpliwości, które nasunęły się w związku z zajęciami szkolnymi, a także sięgnąć po dodatkowe źródła informacji i poszerzyć swoją wiedzę.     W pierwszych latach nauki szkolnej dziecko nie ma jeszcze nawyku uczenia się samodzielnie. Do takiej pracy trzeba je stopniowo przygotować. W szkole czyni to nauczyciel.     A w jaki sposób rodzice mogą wspomagać szkołę w realizacji tych zamierzeń? W jaki sposób wdrażać dziecko do systematycznego spełniania obowiązków szkolnych, w tym do utrwalania nabytych wiadomości i umiejętności?     Dzieci w młodszym wieku szkolnym na ogół chętnie przychodzą do szkoły i z zapałem zabierają się do nauki. Pilnie słuchają i gorliwie wypełniają polecenia nauczyciela. Ale zdolność koncentracji uwagi dziecka jest jeszcze nietrwała. Czasem dziecko „zagapi się” lub zamyśli i może nie wiedzieć albo zapomnieć co miało przynieść na następny dzień do szkoły, co miało przygotować lub zrobić. Nie jest to jeszcze powód do wielkich zmartwień.     Taka rzecz może zdarzyć się u małego dziecka. Ważne jest, jaka będzie reakcja dorosłych.

  1. Nie wolno bagatelizować pierwszych sygnałów nieobowiązkowości. Jeśli rodzice przyjmują te sygnały z pobłażliwością, zlekceważą je lub przejdą do porządku dziennego, to taka postawa może doprowadzić do tego, że nasz „zapominalski” zacznie coraz bardziej i coraz częściej zaniedbywać swoje obowiązki.
  2. Jeśli zaś będziemy krzyczeć na dziecko i surowo je karać, postąpimy jeszcze gorzej. Należy pamiętać, że w sprawach wychowania przede wszystkim potrzebny jest umiar, opanowanie i wyrozumiałość. Potrzebna jest tu rozsądna rozmowa z dzieckiem.
  3. Możemy dziecku, które ma trudności, dyskretnie pomóc, naprowadzić, wspólnie z nim zastanowić się nad problemem, zawsze starając się wykazać maksimum zainteresowania.
  4. Do należytego wypełniania obowiązków trzeba przyzwyczaić dziecko od najmłodszych lat, bowiem wytworzone w pierwszych latach nauki szkolnej nawyki są najtrwalsze.

A na czym polega pomoc rodziców?

  • Nie chodzi tu na pewno o pomoc czasochłonną. Wręcz niewskazane jest siedzenie z dzieckiem przez cały czas odrabiania lekcji.
  • Dobrze jest przyzwyczajać dziecko do wykonywania samodzielnej pracy w określonym czasie. Jest to przyzwyczajenie do dobrej organizacji pracy, kształtowanie właściwego nawyku odrabiania zadania domowego.
  • Według powszechnie uznawanych opinii popartych eksperymentami lekarzy higienistów, najlepiej umysłowo pracuje się rano od 8 do 11, zaś po południu od godziny 14 do 18.
  • Dziecko nie powinno uczyć się zbyt późno – w żadnym przypadku po godzinie 20, gdyż nie może ono tracić cennych dla jego zdrowia godzin snu.
  • Uczniowie powinni spać 10 do 12 godzin na dobę. Dzieci, które śpią krócej są bardziej nerwowe, niespokojne, pobudliwe lub przeciwnie, ospałe i apatyczne, a w szkole zmęczone, znużone i nie reagują na polecenia.
  • Do rodziców należy regulowanie proporcji między czasem spędzonym na zabawie, a innymi obowiązkami dziecka. Trzeba to robić umiejętnie.
  • Kiedy dziecko, nawet po odpoczynku nadal nie zabiera się do nauki, pomóżmy mu. Porozmawiajmy na temat jego pracy w szkole, ale nie wypytujmy zbyt wiele, ponieważ dziecko także ma prawo do swych tajemnic. Możemy spytać je: o czym się dziś uczyło, co poznało nowego? Zaproponujmy np. żeby przeczytało nam to, co pisało w klasie. W trakcie takiej rozmowy zapewne przypomni sobie i to, czego się nauczyło i jakie ma do wykonania zadania.
  • Zachęta, zainteresowanie nauką, dyskretnie naprowadzenie, pobudzenie dziecka do działania – do własnej inwencji, to właśnie jest najlepsza pomoc rodziców.
  • Jeśli w czasie pracy dziecku nasuną się jakieś pytania, czy powstaną trudności, starajmy się mu pomóc, ale nie odrabiajmy sami za dziecko jego pracy domowej.
  • Wykonywanie różnych prac za dziecko jest z natury szkodliwe. Hamuje samodzielność dziecka, przyzwyczaja do nieuczciwości, jak również do unikania większego wysiłku.
  • W czasie odrabiania pracy domowej powinniśmy zawsze być gdzieś w pobliżu i dyskretnie obserwować prace dziecka, czuwając nad prawidłowym przebiegiem odrabiania lekcji. Nie jest wskazane pozostawiać dziecko samemu sobie, ani też wtrącać się do jego pracy, wystarczy nasza kontrola odrobionych lekcji.
  • W przypadku, gdy zauważymy błąd, nakłońmy je, by jeszcze raz samo sprawdziło, czy wszystko jest w porządku, zastosujmy pytania naprowadzające. Niech się zastanowi, niech myśli samodzielnie, nie podawajmy mu gotowych odpowiedzi czy rozwiązań.

Aby w odpowiednim momencie pomóc dziecku w pracy domowej – ,,w pracy nad lekcjami”, rodzice powinni na bieżąco orientować się w jego osiągnięciach, kłopotach i porażkach. Dziecko musi być przekonane, że rodzice interesują się jego nauką na co dzień, dostrzegają sukcesy i cieszą się nimi, nie bagatelizują żadnych jego zaniedbań. W tym celu potrzebna jest systematyczna kontrola i współpraca ze szkołą (stały kontakt z nauczycielem).     Wdrażanie do samodzielności to trudna sztuka, ale nie za trudna dla rodziców, którzy rozumnie kochają swoje dzieci. Pora odpoczynku, zabawy czy rozrywki powinna być z góry ustalona tak, aby w czasie odrabiania lekcji inne zajęcia i sprawy nie zakłócały dziecku spokoju i niepotrzebnie nie zaprzątały głowy. W ten sposób nauce szkolnej i domowej dziecka nadajemy rangę spraw ważnych, ucząc je od małego poważnego traktowania obowiązków szkolnych.     Ustalenie i konsekwentne przestrzeganie godzin przeznaczonych na naukę domową jest gwarancją, że w przyszłości nasze dzieci będą dobrze planowały swój czas i będą potrafiły racjonalnie go wykorzystać. W budżecie czasu ucznia odrabianie lekcji powinno znaleźć się na pierwszym planie, a godziny przeznaczone na naukę muszą być respektowane przez całą rodzinę. Nie można w tym czasie prowadzić w domu głośnych rozmów, nie trzeba kręcić się i robić zamieszania lub też z błahego powodu odrywać dziecko od pracy. Radio i telewizor powinny być wyciszone (przy pracy umysłowej niezbędna jest koncentracja).     Stworzenie dziecku dobrych warunków do nauki w domu nakłada na rodziców cały wachlarz obowiązków. Składa się na to :

  • przyjemnie urządzony kącik dziecka, funkcjonalny warsztat pracy,
  • przestrzeganie higieny pracy umysłowej.
  • bez względu na sytuację mieszkaniową, należy urządzić dziecku stałe miejsce do pracy.
  • Powinno ono mieć swój stolik czy biurko, swoją szafkę lub półeczki na regale, gdzie będzie układało we właściwym porządku podręczniki, zeszyty, przybory i inne książki.
  • Stolik do odrabiania lekcji musi być tak ustawiony, aby światło dzienne padało z lewej strony.
  • Krzesełko musi być przystosowane do wzrostu dziecka, tak aby nogi dotykały podłogi.
  • Niewygodna pozycja przy pisaniu i czytaniu może spowodować przykre konsekwencje, jak garbienie się czy skrzywienie kręgosłupa. Ma to również zły wpływ na jakość pracy.
  • Ucząc się w nieprawidłowej pozycji dziecko szybciej się męczy, jest znużone i zniecierpliwione. Oczywiście nie tylko niewygodne siedzenie wpływa na szybkie meczenie się. Zależy to także od ogólnego stanu zdrowia dziecka, od tego, czy pomieszczenie przeznaczone do nauki zostało wywietrzone, czy dziecko dostatecznie odpoczęło po zajęciach w szkole, czy ma spokój.

Najbardziej komfortowe warunki pracy domowej nie zapewniają jeszcze sukcesów w nauce, jeśli dziecko napotyka w domu na obojętność ze strony rodziców, brak zainteresowania jego osiągnięciami, jeśli jest pozostawione samo sobie.     Dzieci w młodszym wieku szkolnym nie potrafią początkowo sprostać wszystkim obowiązkom szkolnym. Pomoc rodziców daje im poczucie bezpieczeństwa, a także poczucie zadowolenia i radości, jeżeli rodzice dostrzegają jego wysiłki i chwalą je. Pomoc polegająca na życzliwym zainteresowaniu ustala i pogłębia więź uczuciową z dzieckiem, podtrzymującą jego zapał do nauki, wzmacnia pilność i obowiązkowość oraz przygotowuje do samodzielnej pracy. Pierwsze lata nauki, kiedy dzieci zaczynają swój start życiowy, stanowią fundament dla dalszego kształcenia się i dlatego tak ważne jest, aby był on mocny i trwały, aby można było na nim budować dalszy pomyślny rozwój intelektualny dziecka.